Folkelig navn på «skogen» langs jernbanen på Sannan - mellom jernbanen og Strandvegen. Opprinnelig i Ogndal kommune (1885—1964).

Furutrærne langs jernbane er i dag et minne om både en søppelplass og en leikeområde for barn og unge

Måsøra
Måsøra var området nord for Figgjaelva og nedenfor jernbanen på Sannan i Steinkjer, før utbyggingen av bydelene Sannan og Sørsileiret.

Navnet gjenbrukt
Navnet er i dag gjenbrukt i Måsørbrua og Måsørtunnelen i Steinkjer som ligger i det området som opprinnelig ble kalt Måsøra.

Minne om Måsrørskogen
I 1982 skrev Clas Eric Aune sangen «Minner om Måsørskogne» (Melodi: Den gamle Skjærslipers forårssang) til en sammenkomst for «måsørrampen» - siste generasjon ungdommer som brukte Måsøra som leikeplass.
 

Det e så rart med dein barndomstida,
dein stråle fram i ein egen glains.
Dein va så grønn, sei vi; «barndomsdalen»
med såmmår læng før det vart St. Hans.
Ja, sjøl sånn teng som vel heilst e prosa:
Som kauk og søppel og brennhettbla’
de’ bli idyllisk, ja nesten rosa
når tankan vandre te Måsøra!

Og vilj æ søng litt om barndomsåra
bli' tonen straks litte vemods-stemt.
Om Måsørtonan heilst va nå ainna
einn gitarklimper og fløyteklemt!
For der skreik måsin, der baintes tatern,
og mainn’ på dressin’ hainn kjæfta støgt.
Der gnaill de’ indianerrop i skogen,
og nånn vart træft så dæm hyla høgt.

«Den røde stuen i bjørkelunden»
med bølgan klukkandes imot strainn...
Ånei, min vænn, heilst æ minns ei plankbu
nær søppelplass’n på fjærasainn.
Og der budd skjærslipern - tænk på ordet,
så hærlig nifst i vår fantasi.
Men itj æ veit om hain slipa kniva …
men sværd og spyd, ja, det slipa vi.

Og just det farlige, det forbudte
ga Måsørskogen ein særlig sjarm.
Det kildra deilig og kaldt på ryggen.
når’n liksom brautes med «lovens arm».
Og nedpå fjæra, i kamp med måsin:
Å fy! sa moran, tru ka dokk finnj?
Jo, de va bainnhjul og tyskermaska
og ainna gildt for et barnesinnj.

Eit spyd i øret, ein blodåt nassi,
ein torn i øyet og skrubbsårne.
Ein datt med finklær i Rottebækken,
nån kleiv i teillan, nån grov sæ ne’;
Ja, mangt og mang e de som æ minnes,
men navna dæmmers, dæm tar æ’itj me’.
Sånn huskes aill og sånn glømmes ingen,
og derfor Endre æ’ itj nå på de’.

No står ei bru der på høge påla,
der suse bilan med travle folk.
Og ingen stoppe og kikke ned litt,
og lætt det vårrål Dokk mangle tolk!
For dokk sjer bærre nån magre teilla,
nån pistrat buska, nån flak med sainn.
Mens mine øya sjer Måsørskogen -
ein røvarjungel, eit barndomslainn!